Główne efekty biologicznych mechanizmów magnetostymulacji to działanie:

analgetyczne, restytucyjne, przeciwzapalne, antyspastyczne, wazodilatacyjne, angiogenetyczne, stabilizujące błony komórkowe, relaksacyjne

Działanie przeciwbólowe odbywa się głównie poprzez wzrost wydzielania endogennych opiatów z grupy ß-endorfin, substancji odpowiadających za podwyższenie progu czucia bólu. Efekt działania przeciwbólowego występuje nie tylko podczas ekspozycji na pole magnetyczne, ale stwierdza się go również po zaprzestaniu ekspozycji. Stanowi to o biologicznej histerezie działania pola magnetycznego. Właśnie taki mechanizm działania przeciwbólowego na wewnętrzny system opioidowy potwierdza blokujący ten efekt antagonista opiatów (Naloxone). 

Podstawę efektów regeneracyjnych stanowi głównie intensyfikacja procesów utylizacji tlenu i oddychania tkankowego wskutek wzmożonej dyfuzji oraz wychwytu tlenu przez hemoglobinę i cytochromy. Zwiększony wychwyt tlenu wiąże się z pobudzeniem procesów oddychania tkankowego, syntezy DNA i przyspieszenia cyklu mitotycznego. Dzięki temu pola magnetyczne leczą zmiany troficzne podudzi, przyspieszają gojenie się nisz wrzodowych, poprawiają metabolizm komórek ośrodkowego układu nerwowego, przyspieszają regenerację uszkodzonych nerwów obwodowych.

Bardzo słabe prądy powstające przy oddziaływaniu na substancje piezoelektryczne np. kolagen stymulują czynność komórek kościotwórczych. Sprzyja temu również nasilenie efektów wazodilatacyjnych. Stwierdzono także hamujący wpływ pola magnetycznego na procesy demineralizacyjne kości przy równoczesnym zwiększeniu ich mineralizacji – oceniane przy pomocy densytometrii. 

Działanie przeciwzapalne związane jest ze stymulacją tworzenia c-AMP oraz prostaglandyny E. Prostaglandyna wpływa na gromadzenie się c-AMP, co zmniejsza wydzielanie mediatorów zapalenia z neutrofilów, bazofilów, komórek tucznych i limfocytów. 
W oddziaływaniu na system nerwowy kapitalną rolę odgrywa wpływ pól magnetycznych na poprawę przewodnictwa międzyneuronalnego i modulację aktywności neuronów oraz na szyszynkowe rytmy dobowe wydzielania melatoniny – „zmiatacza wolnych rodników” odpowiedzialnych m. in. za procesy starzenia. 

Poprzez działanie relaksacyjne aparat Viofor JPS System może mieć zastosowania w psychoprofilaktyce. Generowane przez aparat zmienne pola magnetyczne wpływają pozytywnie na wartości amplitud rytmów fal alfa i theta, charakterystycznych dla fizjologicznego stanu relaksacji – mierzalnego obiektywnie, wyrażanego wartością wskaźnika demobilizacji układu autonomicznego. Rezultaty przeprowadzonych badań psychofizycznych, w ramach psychoterapii osób z obniżoną dojrzałością emocjonalną, wskazują na magnetostymulację jako metodę z wyboru dla tych osób, tym bardziej, że należy ona do metod nieinwazyjnych stosowanych zarówno w medycynie jak i psychologii.

Magnetostymulacja z ledoterapią

Ledoterapia to innowacyjna metoda stosowana w Systemach Viofor JPS. Polega na wykorzystaniu energii światła niekoherentnego generowanego przez wysokoenergetyczne diody LED w zakresie widzialnym i bliskiej podczerwieni.
Energia światła działa na tkanki głównie miejscowo. Jej zdolność przenikania w głąb ciała zależy od długości wypromieniowanej fali światła. Reakcja tkankowa uzależniona jest od absorpcji energii w poszczególnych warstwach tkanek. Na efektywność absorpcji energii w tkance zasadniczy wpływ mają: grubość jej poszczególnych warstw, ukrwienie oraz wielkość przepływu krwi, zawartość wody oraz obecność barwników. Reakcje pod wpływem podczerwieni zapoczątkowane są na poziomie błony komórkowej, a pod wpływem czerwieni - w mitochondriach. 
Na poziomie tkankowym mechanizmy biologicznego oddziaływania zmiennych pól magnetycznych oraz energii światła mają zbliżony charakter. Stosując magnetostymulację z energią światła można spodziewać się, zależnie od właściwości osobniczych, efektu synergistycznego obu rodzajów promieniowania elektromagnetycznego. 

Główne efekty biologiczne magnetostymulacji z energią światła:

- nasilenie procesów przyswajania tlenu przez jego nośniki, co sprzyja pobudzeniu     syntezy ATP w układach oksydoredukcyjnych o tlenowym i beztlenowym torze oddychania; zwiększenie stężenia ATP wiąże się ściśle z nasileniem aktywności ATP–azo zależnych enzymów, odpowiedzialnych m.in. za syntezę białek i kolagenu, co przyczynia się do lepszej stymulacji procesów reparacyjnych i regeneracyjnych w tkankach

- silny wpływ pobudzający syntezę DNA i proliferację komórkową, działanie wazodilatacyjne, związane z bezpośrednim relaksacyjnym wpływem na mięśniówkę gładką naczyń, powiązane z przyspieszonymi procesami angiogenezy i perfuzji tkankowej, powodujące wyraźny efekt regeneracyjny

- bezpośredni wpływ na strukturę ciekłokrystaliczną błon oraz modyfikację aktywności enzymów błonowych połączone ze zwiększeniem ATP–azo zależnych pompjonowych poprzez nasilenie syntezy ATP w mitochondriach; każdy z tych procesów prowadzi do zmiany przepuszczalności błon, a tym samym do zmiany dystrybucji elektrolitów i wody pomiędzy komórkami lub ich organellami, a przestrzeniami je otaczającymi; oba te procesy skutkują silnym działaniem przeciwzapalnym i przeciwobrzękowym

- odtworzenie utraconej w wyniku zmian chorobowych aktywności ATP–azo zależnych pomp błonowych: sodowo–potasowej i wapniowej w neuronach, prowadzi do hiperpolaryzacji błon oraz do zablokowania bodźców, nawet o zwiększonej amplitudzie; w efekcie następuje zmniejszenie przewodzenia bodźców bólowych we włóknach aferentnych i wyraźne działanie analgetyczne

- zmiana aktywności synaps serotoninergicznych i pobudzenie wydzielania ß–endorfin oraz pobudzenie osi przysadkowo–nadnerczowej ze zwiększeniem wydzielania glikokortykoidów powoduje dodatkowo nasilenie efektu analgetycznego

- regulacja układu immunologicznego i właściwości reologicznych krwi